Al andar se hace el camino

El martes llegué a Santiago, he tardado 4 años y dos meses. Aunque es un tópico, pero te das cuenta de que lo que importa es el camino hecho, no llegar a la meta.  Al llegar a Santiago te sientes  aturdido, miras a tu alrededor y ves al resto de peregrinos más o menos igual de perdidos que tú. Hacemos fotos, nos abrazamos, reímos, visitamos la catedral, pasamos por la puerta Santa para que Santiago nos perdone todos nuestros pecados,  vamos a la misa del peregrino, nos dan la compostelana…. y luego te preguntas, ¿ahora qué?. Te das cuenta que el camino es como la vida misma, no tiene fin porque llegas y te das cuenta de que quieres seguir caminando, y que éste seguir caminando sólo se acabará cuando dejemos de disfrutar de las cosas que nos da la vida.

El camino tiene algo que engancha y ahora veo claro que no es llegar a Santiago, serán los paisajes, será la soledad con tus pensamientos, serán los saludos de los peregrinos que están haciendo lo mimos que tú y que repiten sin parar «buen camino», será el cansancio… y si andar es bueno para el cuerpo, el camino es bueno para el alma y la mente.  He disfrutado tanto del camino y me ha costado tan poco. He aprendido mucho acerca de naturaleza, sobre geografía, de historia, sobre las personas… En mi camino, he encontrado el amor que ha hecho que cambiara el rumbo de mi vida, viviendo así una aventura que cada día se me hace más emocionante. He aprendido a soñar un poquito más y a pensar un poquito menos. Me ha hecho valorar todo lo que hasta ahora he tenido en mi vida, mi familia, mis amigos, mi ciudad… que aunque ahora estén lejos, los siento muy cerca. Por todo esto y mucho más “que viva el camino de Santiago”.

Mi camino … una imagen vale más que 1000 palabras ….

Entradas relacionadas:

7 Respuestas a “Al andar se hace el camino

  1. Ostras Anna!!! se me han puesto todos los pelos de mi cuerpo de punta, hasta los de los pies, yo creo!!! Tanto es así que hasta yo me he planteado hacer el camino, eso de soñar más y pensar menos me hace mucha mucha falta, créeme!
    Bueno guapa, pues nada, que me alegro un montón que te haya ido tan bien y ahora a conocer Hondarribia, ¿no?
    Espero que sigas con tu blog aunque hayas acabado el camino… queremos que nos mantengas informados!!!
    ¿Qué tal la mami? ¿Os encontrastéis allí, no?

    Bueno guapa, esperando tener noticias tuyas pronto…

    Un beso!

    • gracias guapa !!! con seguidoras cómo tu, no pararé de escribir el blog 🙂

      Me encontré con mi madre en Santiago, fue muy emocionante !!!, estuvimos dos dias, lo pasamos muy bien y descubrimos juntas una ciudad con mucho encanto.

      Muac, nos bemos prontito. Dale un besazo de mi parte a ‘mis niños’

      Anna

  2. Y ahora qué? Ahora del derecho y del revés, del este al oeste, del norte al sur, pasando por donde decidas en la vida.
    1 beso enorme, peregrina!
    Gracias por compartir Tu Camino.

  3. Nena!!

    Estic d’acord amb la Lídia… jo també m’he emocionant al llegir-t’he!!!! I també m’han entrat ganes de començar a fer el camino… qui sap… potser qualsevol dia d’aquests m’ho proposo… 😉

    Un petonàs gran

    Mònica

    PD. No deixis d’escriure!!!

  4. Pingback: Preparada per anar al camino de Santiago | Descobrint nous camins

  5. Pingback: en 8 minutos que tengo … | Descobrint nous camins

  6. Pingback: Pueblos que fueron fantasmas | Descobrint nous camins

Deja un comentario